حوزه علمیه الزهراء سلام الله علیها- سطح 3 خواهران تبریز

اِشراف اولیای الهی برخاطرات

مردان الهی نسبت به هوس ها، خواسته ها، گفتار و اعمال غیر خدایی بی اعتنا هستند و فقط به خدا ، مظاهر الهی ، خاطرات ، سخنان و اعمال خدایی توجه دارند. از این رو با این که قلبشان متوجه خداست، صدای فقیر را که فرستاده ی خداست می شنوند ؛ « إنَّ المِسکینَ رَسُولُ الله » واین شنیدن واجابت درخواست هر کدام عبادت جداگانه ای برای آنان است، گرچه در حال نماز باشند.
سنّت الهی نیز بر این است که خدای سبحان از طرفی توان مالی شخص را بهبود می بخشد و از سوی دیگر، فقیر را به سوی او اعزام می کند تا او را بیازماید، چنان که در ایام حجّ به صیدهای دامنه ی کوه عرفات دستور می دهد تا در تیر رس حاجیان مُحرِم قرار گیرند؛ « لَيَبْلُوَنَّكُمُ اللَّهُ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الصَّيْدِ تَنالُهُ أَيْديكُمْ وَ رِماحُكُم‏ » (مائده/94) و از طرف دیگر حاجیان مُحرِم را از شکار نهی می کند ؛ « لا تَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَ أَنْتُمْ حُرُم‏ » (مائده/95) تا بدین وسیله حاجیان را آزمایش کند، و اگر این مرحله از کار نباشد، امتحان الهی محقق نمی شود.
بنابراین کسی که غرق در عبادت خدا است، حرف فرستاده ی او را می شنود لیکن درآوردن تیر از پا و درد آن را که امر نفسانی و بدنی است، احساس نمی کند.
انسان کامل که خلیفه ی خدا است، بر خاطرات خود اشراف دارد و با ریاضت نفس، به وسیله ی تقوا، خاطرات خود را جمع می کند؛ « هی نَفسٌ أَرُوضُها بِاالتَّقوی » و چون خاطرات در کنترل او است، هر کجا بخواهد او را متوجه کند یا متوجه نکند، به همان شکل عمل می کند یعنی اگر بخواهد حرف خدا را بشنود صدای قاری قرآن یا سائل را می شنود و اگر اراده کند که امور مادی و بدنی را درک نکند، تیر از پای او می کشد، ولی متوجه نمی شود.
روشن است که شنیدن صدای سائل و اجاب خواسته ی او در حال نماز، با استغراق حال حضرت علی علیه السلام در نماز منافات ندارد.
منبع: کتاب « شمیم ولایت » آیة الله جوادی آملی